PALATE AS DONOR SITE FOR AUTOLOGOUS GRAFTS.
Authors:
Mpalantina Dimitra, Katsoni Andrea Simoni, Savva Vasiliki, Goumenos Giorgos
Συγγραφείς:
Μπαλαντίνα Δήμητρα1, Κατσώνη Ανδρέα Σιμόνη1, Σάββα Βασιλική1, Γούμενος Γιώργος2
1 DDS
2 BScPharm, DDS, MS, DrOdont
Doi: 10.54936/haoms243o20
Περίληψη: Εισαγωγή: Τα αυτογενή μοσχεύματα συμβάλλουν στην αύξηση του όγκου των μαλακών ιστών με πολλαπλές εφαρμογές. Μία από τις δημοφιλέστερες δότριες περιοχές για την λήψη τους είναι η υπερώα. Η ορθή λήψη και επιτυχία του μοσχεύματος καθώς και η πρόληψη μετεγχειρητικών επιπλοκών βασίζονται στη γνώση των ανατομικο-ιστολογικών χαρακτηριστικών του βλεννογόνου της.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας έρευνας αποτελεί η ανάλυση των σημαντικών ανατομικο-ιστολογικών χαρακτηριστικών του βλεννογόνου της σκληράς υπερώας για τον προσδιορισμό της κατάλληλης δότριας θέσης και η παρουσίαση των δυνατοτήτων και περιορισμών των τεχνικών αυτών.
Μέθοδος - Υλικά: Ανασκόπηση βιβλιογραφίας πραγματοποιήθηκε στις βάσεις δεδομένων: Google scholar, PubMed και Scopus για την χρονική περίοδο 2018-2023.
Αποτελέσματα: Ο βλεννογόνος της σκληράς υπερώας αποτελείται από το ορθοκερατινοποιημένο πλακώδες επιθήλιο, τη lamina propria και το υποβλεννογόνιο στρώμα, αποτελούμενο κυρίως από λιπώδη ιστό και σιελογόνους αδένες. Το επιθήλιο είναι παχύτερο στην περιοχή των κυνοδόντων και λεπτότερο στων προγομφίων και γομφίων. Η lamina propria είναι πυκνή δίστιβη ζώνη συνδετικού ιστού με επιφανειακά και βαθύτερα στρώματα. Το υποβλεννογόνιο στρώμα, στις κεντρικές και οπίσθιες περιοχές μπορεί να απουσιάζει τελείως, όπου η lamina propria συνδέεται άμεσα με το περιόστεο. Κύρια αρτηριακή παροχή αποτελεί η μείζονα υπερώια αρτηρία, η απόσταση από την οποία θα πρέπει να συνυπολογίζεται, ενώ νεύρωση πραγματοποιείται από το μείζον υπερώιο και ρινουπερώιο νεύρο.
Συμπεράσματα: Το είδος του χειρουργείου αλλά και οι αισθητικές απαιτήσεις της περιοχής καθορίζουν τη δότρια θέση, το είδος και πάχος του εκάστοτε μοσχεύματος. Η άρτια γνώση της δυναμικής της κάθε τεχνικής μπορεί να εγγυηθεί τη βελτιστοποίηση του αποτελέσματος και τον περιορισμό των επιπλοκών.
Authors:
Mpalantina Dimitra, Katsoni Andrea Simoni, Savva Vasiliki, Goumenos Giorgos
Συγγραφείς:
Μπαλαντίνα Δήμητρα1, Κατσώνη Ανδρέα Σιμόνη1, Σάββα Βασιλική1, Γούμενος Γιώργος2
1 DDS
2 BScPharm, DDS, MS, DrOdont
Doi: 10.54936/haoms243o20
Περίληψη: Εισαγωγή: Τα αυτογενή μοσχεύματα συμβάλλουν στην αύξηση του όγκου των μαλακών ιστών με πολλαπλές εφαρμογές. Μία από τις δημοφιλέστερες δότριες περιοχές για την λήψη τους είναι η υπερώα. Η ορθή λήψη και επιτυχία του μοσχεύματος καθώς και η πρόληψη μετεγχειρητικών επιπλοκών βασίζονται στη γνώση των ανατομικο-ιστολογικών χαρακτηριστικών του βλεννογόνου της.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας έρευνας αποτελεί η ανάλυση των σημαντικών ανατομικο-ιστολογικών χαρακτηριστικών του βλεννογόνου της σκληράς υπερώας για τον προσδιορισμό της κατάλληλης δότριας θέσης και η παρουσίαση των δυνατοτήτων και περιορισμών των τεχνικών αυτών.
Μέθοδος - Υλικά: Ανασκόπηση βιβλιογραφίας πραγματοποιήθηκε στις βάσεις δεδομένων: Google scholar, PubMed και Scopus για την χρονική περίοδο 2018-2023.
Αποτελέσματα: Ο βλεννογόνος της σκληράς υπερώας αποτελείται από το ορθοκερατινοποιημένο πλακώδες επιθήλιο, τη lamina propria και το υποβλεννογόνιο στρώμα, αποτελούμενο κυρίως από λιπώδη ιστό και σιελογόνους αδένες. Το επιθήλιο είναι παχύτερο στην περιοχή των κυνοδόντων και λεπτότερο στων προγομφίων και γομφίων. Η lamina propria είναι πυκνή δίστιβη ζώνη συνδετικού ιστού με επιφανειακά και βαθύτερα στρώματα. Το υποβλεννογόνιο στρώμα, στις κεντρικές και οπίσθιες περιοχές μπορεί να απουσιάζει τελείως, όπου η lamina propria συνδέεται άμεσα με το περιόστεο. Κύρια αρτηριακή παροχή αποτελεί η μείζονα υπερώια αρτηρία, η απόσταση από την οποία θα πρέπει να συνυπολογίζεται, ενώ νεύρωση πραγματοποιείται από το μείζον υπερώιο και ρινουπερώιο νεύρο.
Συμπεράσματα: Το είδος του χειρουργείου αλλά και οι αισθητικές απαιτήσεις της περιοχής καθορίζουν τη δότρια θέση, το είδος και πάχος του εκάστοτε μοσχεύματος. Η άρτια γνώση της δυναμικής της κάθε τεχνικής μπορεί να εγγυηθεί τη βελτιστοποίηση του αποτελέσματος και τον περιορισμό των επιπλοκών.