DIGITAL WORK-FLOW IN PLANNING OF IMPLANT ASSISTED RESTORATIONS IN THE ANTERIOR ESTHETIC ZONE; RECENT DEVELOPMENTS
Authors:
Panagiotis Tsolomitis, Marianna Dakanali-Skoula, Eutuxia Pappa
Συγγραφείς:
Παναγιώτης Τσολομίτης1 , Μαριάννα Δακανάλη-Σκουλά2 , Ευτυχία Παππά3
1 Προπτυχιακός Φοιτητής, Οδοντιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
2 Χειρούργος Οδοντίατρος
3 Επίκουρη Καθηγήτρια, Εργαστήριο Οδοντικής Χειρουργικής, Οδοντιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Doi: 10.54936/haoms243o31
Περίληψη:
Εισαγωγή: Τα σύγχρονα ψηφιακά συστήματα αποτελούν πολύτιμο αρωγό στον τομέα εμφυτευματολογίας- προσθετικής, επιτρέποντας τον ορθότερο σχεδιασμό της θεραπείας και την αποτελεσματικότερη επικοινωνία με τον ασθενή.
Σκοπός: Ο σκοπός της παρουσίασης είναι να περιγράψει βήμα προς βήμα την ψηφιακή ροή εργασίας κατά την αρχική, προεγχειρητική αξιολόγηση και τον σχεδιασμό της επιεμφυτευματικής αποκατάστασης σε ασθενείς με πρόσθια νωδότητα άνω γνάθου.
Μέθοδος-Υλικά: Έγινε αναζήτηση της σχετικής βιβλιογραφίας σε επιστημονικές βάσεις δεδομένων PubMed και Google Scholar, χρησιμοποιώντας τις λέξεις κλειδιά: digital implant planning and workflow, smile design, guided implantology, virtual patient, face scanner, intraoral scanner, virtual patient.
Αποτελέσματα: Η δημιουργία του ψηφιακού ασθενή βασίζεται στη συλλογή ακτινογραφικών, εξωστοματικών και ενδοστοματικών δεδομένων, την αλληλεπίθεση τους και την ταυτόχρονη ενσωμάτωση καταγραφών σε στατική και δυναμική σύγκλειση μέσω του ψηφιακού αρθρωτήρα. Στον ψηφιακό ασθενή, λοιπόν, σχεδιάζεται η τελική αποκατάσταση και εντοπίζονται οι ιδανικές θέσεις τοποθέτησης των εμφυτευμάτων. Έτσι, ο κλινικός οπτικοποιεί το προσδοκώμενο αισθητικό αποτέλεσμα στον ασθενή του. Παράλληλα, γεφυρώνεται η χειρουργική με την προσθετική φάση της θεραπείας, καθώς η τοποθέτηση των εμφυτευμάτων δεν βασίζεται πλέον μόνο στον παράγοντα υπάρχον οστό, αλλά καθοδηγείται και από την αποκατάσταση. Επιπροσθέτως, με την ψηφιακή ροή εργασίας μειώνεται ο χρόνος παραμονής στην οδοντιατρική έδρα, ενώ παράλληλα παρέχεται η δυνατότητα στον κλινικό να επαναχρησιμοποιεί και να αξιολογεί κάθε στιγμή τα προεγχειρητικά δεδομένα.
Συμπεράσματα: Συνεπώς, με τα σύγχρονα ψηφιακά συστήματα δίνεται η δυνατότητα στον κλινικό να είναι επαρκώς προετοιμασμένος κατά την αποκατάσταση της πρόσθιας αισθητικής ζώνης με εμφυτεύματα και διευκολύνεται η υλοποίηση του σχεδίου θεραπείας καθώς επιτυγχάνεται με προβλέψιμο τρόπο το τελικό αποτέλεσμα.
Authors:
Panagiotis Tsolomitis, Marianna Dakanali-Skoula, Eutuxia Pappa
Συγγραφείς:
Παναγιώτης Τσολομίτης1 , Μαριάννα Δακανάλη-Σκουλά2 , Ευτυχία Παππά3
1 Προπτυχιακός Φοιτητής, Οδοντιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
2 Χειρούργος Οδοντίατρος
3 Επίκουρη Καθηγήτρια, Εργαστήριο Οδοντικής Χειρουργικής, Οδοντιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ
Doi: 10.54936/haoms243o31
Περίληψη:
Εισαγωγή: Τα σύγχρονα ψηφιακά συστήματα αποτελούν πολύτιμο αρωγό στον τομέα εμφυτευματολογίας- προσθετικής, επιτρέποντας τον ορθότερο σχεδιασμό της θεραπείας και την αποτελεσματικότερη επικοινωνία με τον ασθενή.
Σκοπός: Ο σκοπός της παρουσίασης είναι να περιγράψει βήμα προς βήμα την ψηφιακή ροή εργασίας κατά την αρχική, προεγχειρητική αξιολόγηση και τον σχεδιασμό της επιεμφυτευματικής αποκατάστασης σε ασθενείς με πρόσθια νωδότητα άνω γνάθου.
Μέθοδος-Υλικά: Έγινε αναζήτηση της σχετικής βιβλιογραφίας σε επιστημονικές βάσεις δεδομένων PubMed και Google Scholar, χρησιμοποιώντας τις λέξεις κλειδιά: digital implant planning and workflow, smile design, guided implantology, virtual patient, face scanner, intraoral scanner, virtual patient.
Αποτελέσματα: Η δημιουργία του ψηφιακού ασθενή βασίζεται στη συλλογή ακτινογραφικών, εξωστοματικών και ενδοστοματικών δεδομένων, την αλληλεπίθεση τους και την ταυτόχρονη ενσωμάτωση καταγραφών σε στατική και δυναμική σύγκλειση μέσω του ψηφιακού αρθρωτήρα. Στον ψηφιακό ασθενή, λοιπόν, σχεδιάζεται η τελική αποκατάσταση και εντοπίζονται οι ιδανικές θέσεις τοποθέτησης των εμφυτευμάτων. Έτσι, ο κλινικός οπτικοποιεί το προσδοκώμενο αισθητικό αποτέλεσμα στον ασθενή του. Παράλληλα, γεφυρώνεται η χειρουργική με την προσθετική φάση της θεραπείας, καθώς η τοποθέτηση των εμφυτευμάτων δεν βασίζεται πλέον μόνο στον παράγοντα υπάρχον οστό, αλλά καθοδηγείται και από την αποκατάσταση. Επιπροσθέτως, με την ψηφιακή ροή εργασίας μειώνεται ο χρόνος παραμονής στην οδοντιατρική έδρα, ενώ παράλληλα παρέχεται η δυνατότητα στον κλινικό να επαναχρησιμοποιεί και να αξιολογεί κάθε στιγμή τα προεγχειρητικά δεδομένα.
Συμπεράσματα: Συνεπώς, με τα σύγχρονα ψηφιακά συστήματα δίνεται η δυνατότητα στον κλινικό να είναι επαρκώς προετοιμασμένος κατά την αποκατάσταση της πρόσθιας αισθητικής ζώνης με εμφυτεύματα και διευκολύνεται η υλοποίηση του σχεδίου θεραπείας καθώς επιτυγχάνεται με προβλέψιμο τρόπο το τελικό αποτέλεσμα.