TREATMENT OF A LUXATED INCISOR IN AN 8 YEAR OLD BOY.
Authors:
Antigoni Markouli, Pinelopi Theodora Kikila, Kyriaki Semeridi, Sotiria Gkizani
Συγγραφείς:
Αντιγόνη Μαρκουλή1, Πηνελόπη Θεοδώρα Κίκιλα2, Κυριακή Σερεμίδη3, Σωτηρία Γκιζάνη4
1 Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Εργαστηρίου Παιδοδοντιατρικής, Εθνικο και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
2 Χειρουργός Οδοντίατρος, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
3 Επιστημονικός Συνεργάτης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
4 Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Εργαστηρίου Παιδοδοντιατρικής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Doi: 10.54936/haoms243p18
Περίληψη:
Εισαγωγή: Η εκγόμφωση αποτελεί σοβαρή μορφή οδοντοφατνιακού τραύματος με ποσοστό εμφάνισης 0, 5-16% στη μόνιμη οδοντοφυΐα.Η θεραπεία εκλογής είναι η άμεση επανεμφύτευση του δοντιού, ενώ η πρόγνωσή της εξαρτάται από τον χρόνο που μεσολαβεί από τον τραυματισμό και το στάδιο διάπλασης της ρίζας του δοντιού.
Σκοπός: Σκοπός είναι η περιγραφή της αντιμετώπισης ενός εκγομφωμένου κεντρικού τομέα, με χρόνο παρακολούθησης ενός έτους.
Μέθοδος - Υλικά: Αγόρι ηλικίας 8 ετών με ελεύθερο ιατρικό ιστορικό προσήλθε στη Μεταπτυχιακή Κλινική της Παιδοδοντιατρικής (ΕΚΠΑ) με τραύμα στη γναθοπροσωπική περιοχή.Η κλινική εξέταση έδειξε εξωστοματικά αιμάτωμα στην περιοχή του γενείου και ενδοστοματικά ολική εκγόμφωση του 11, κάταγμα αδαμαντίνης οδοντίνης χωρίς εμπλοκή του πολφού στον 21 και διάσειση στους 12, 31 και 41. Ο 11 είχε εκγομφωθεί 12 ώρες πριν και είχε διατηρηθεί μέσα σε γάλα. Από τον ακτινογραφικό έλεγχο επιβεβαιώθηκαν οι διαγνώσεις των τραυμάτων και η ύπαρξη αδιάπλαστων ακρορριζίων των τραυματισμένων δοντιών. Πραγματοποιήθηκε επανεμφύτευση του 11 και ακινητοποίηση των δοντιών με σύρμα από ανοξείδωτο ατσάλι (S.S) για 2 εβδομάδες. Στον 21 τοποθετήθηκε αρχικά υαλοινομερής κονία στην εκτεθειμένη οδοντίνη, η οποία μετά αντικαταστάθηκε από σύνθετη ρητίνη. Ακολούθησαν επανέλεγχοι σε 2, 4, 8 εβδομάδες, 3 μήνες, 6 μήνες και έναν χρόνο μετά.
Αποτελέσματα: 1 χρόνο μετά την αρχική αντιμετώπιση ακτινογραφικά παρατηρήθηκε φλεγμονώδης απορρόφηση της ρίζας του 11, η οποία από την Υπολογιστική Τομογραφία Κωνικής Δέσμης (CBCT) εντοπίστηκε στο υπερώιο τμήμα της ρίζας. Στο δόντι πραγματοποιήθηκε ενδοδοντική θεραπεία.
Συμπεράσματα: Παρότι μια καθυστερημένη επανατοποθέτηση εμφανίζει συνήθως χειρότερη πρόγνωση για τα κύτταρα του περιρριζίου, η διατήρηση του δοντιού στο φραγμό συμβάλλει στην διατήρηση του φατνιακού οστού, διευκολύνοντας άλλες θεραπείες μελλοντικά αν η εξαγωγή κρίνεται αναπόφευκτη.
Authors:
Antigoni Markouli, Pinelopi Theodora Kikila, Kyriaki Semeridi, Sotiria Gkizani
Συγγραφείς:
Αντιγόνη Μαρκουλή1, Πηνελόπη Θεοδώρα Κίκιλα2, Κυριακή Σερεμίδη3, Σωτηρία Γκιζάνη4
1 Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Εργαστηρίου Παιδοδοντιατρικής, Εθνικο και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
2 Χειρουργός Οδοντίατρος, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
3 Επιστημονικός Συνεργάτης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
4 Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Εργαστηρίου Παιδοδοντιατρικής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Doi: 10.54936/haoms243p18
Περίληψη:
Εισαγωγή: Η εκγόμφωση αποτελεί σοβαρή μορφή οδοντοφατνιακού τραύματος με ποσοστό εμφάνισης 0, 5-16% στη μόνιμη οδοντοφυΐα.Η θεραπεία εκλογής είναι η άμεση επανεμφύτευση του δοντιού, ενώ η πρόγνωσή της εξαρτάται από τον χρόνο που μεσολαβεί από τον τραυματισμό και το στάδιο διάπλασης της ρίζας του δοντιού.
Σκοπός: Σκοπός είναι η περιγραφή της αντιμετώπισης ενός εκγομφωμένου κεντρικού τομέα, με χρόνο παρακολούθησης ενός έτους.
Μέθοδος - Υλικά: Αγόρι ηλικίας 8 ετών με ελεύθερο ιατρικό ιστορικό προσήλθε στη Μεταπτυχιακή Κλινική της Παιδοδοντιατρικής (ΕΚΠΑ) με τραύμα στη γναθοπροσωπική περιοχή.Η κλινική εξέταση έδειξε εξωστοματικά αιμάτωμα στην περιοχή του γενείου και ενδοστοματικά ολική εκγόμφωση του 11, κάταγμα αδαμαντίνης οδοντίνης χωρίς εμπλοκή του πολφού στον 21 και διάσειση στους 12, 31 και 41. Ο 11 είχε εκγομφωθεί 12 ώρες πριν και είχε διατηρηθεί μέσα σε γάλα. Από τον ακτινογραφικό έλεγχο επιβεβαιώθηκαν οι διαγνώσεις των τραυμάτων και η ύπαρξη αδιάπλαστων ακρορριζίων των τραυματισμένων δοντιών. Πραγματοποιήθηκε επανεμφύτευση του 11 και ακινητοποίηση των δοντιών με σύρμα από ανοξείδωτο ατσάλι (S.S) για 2 εβδομάδες. Στον 21 τοποθετήθηκε αρχικά υαλοινομερής κονία στην εκτεθειμένη οδοντίνη, η οποία μετά αντικαταστάθηκε από σύνθετη ρητίνη. Ακολούθησαν επανέλεγχοι σε 2, 4, 8 εβδομάδες, 3 μήνες, 6 μήνες και έναν χρόνο μετά.
Αποτελέσματα: 1 χρόνο μετά την αρχική αντιμετώπιση ακτινογραφικά παρατηρήθηκε φλεγμονώδης απορρόφηση της ρίζας του 11, η οποία από την Υπολογιστική Τομογραφία Κωνικής Δέσμης (CBCT) εντοπίστηκε στο υπερώιο τμήμα της ρίζας. Στο δόντι πραγματοποιήθηκε ενδοδοντική θεραπεία.
Συμπεράσματα: Παρότι μια καθυστερημένη επανατοποθέτηση εμφανίζει συνήθως χειρότερη πρόγνωση για τα κύτταρα του περιρριζίου, η διατήρηση του δοντιού στο φραγμό συμβάλλει στην διατήρηση του φατνιακού οστού, διευκολύνοντας άλλες θεραπείες μελλοντικά αν η εξαγωγή κρίνεται αναπόφευκτη.